شعر در نفس خویشتن بد نیست
شیوهٔ واعظ آن بود که نخست
آن بود اختیار در هر کار
سر مقصود را مراقبه کن
ای کشیده به کلک وهم و خیال
جامی از گفت و گو ببند زبان
لله الحمد قبل کل کلام
الهی غنچهٔ امید بگشای
به نام آنکه نامش حرز جان‌هاست
دلا تا کی درین کاخ مجازی
و آن بانوي کاخ خوبرويي
صورتگري اينچنين کند ساز
دودش ز دل حزين برآمد
دستان زن اين سرود دلکش
اين رشحه برون دهد ز خامه
هر چند چو بحر تلخکامي،
جمال جهان پادشاهي تو راست
بر اقليم جان‌ها فرود آمده‌ست
چنين رانده است از سکندر سخن
که چون رخت بست از جهان فيلقوس
عجب اژدهایی ست کلک دو سر
بیا ساقی و، طرح نو درفکن
قصهٔ عاشقان خوش است بسی
بود در دل چنان، که این دفتر
زنگی‌ای روی چون در دوزخ
بعد شش سال، معتمر، یا هفت
خسرو صبح چو علم برزد
معتمر نام، مهتری ز عرب
در نواحی مصر شیرزنی
قطره چون آب شد به تابستان
بشنو، ای گوش بر فسانهٔ عشق
چون شد این اعتقادنامه درست
سکندر چو زد از وصیت نفس
سکندر چو نامه به مادر نوشت
ای حیات دل هر زنده دلی
و...